Coś się kończy, nic nie zaczyna - kioski (uzupełnienie)

Był kiosk i nie ma (zdjecie z sierpnia 2023 r.)

Gdy zacząłem pisać te słowa był poniedziałek 23 grudnia. Gdy wrzucam tekst do publikacji, jest również poniedziałek, ale 30 grudnia. Za oknem pochmurnie - i wtedy i dzisiaj - choć na szczęście nie jest to tzw. polarny dzień. Czyli typowy, gdy niebo spowija gęsta zasłona, przez którą przebija się szaroniebieskie światło, dając efekt pobytu gdzieś pod kołem podbiegunowym.

Nie pamiętam czy taka szarówa była, dajmy na to 30 lat temu, o tej porze roku. Śniegu raczej w sumie też chyba wtedy nie było, bo ten za to - jak dobrze pamiętam - lubił bywać w grudniu w latach 80. Haaa! Globalne ocipenie i takie tam to fakt, powiecie - ale nie o to chodzi. Bowiem nawet jeśli w tamtym czasie były jakieś ciągnące się dni szarówy, to były też takie miejsca jak kioski, które swoją zawartością ubarwiały życie młodszej, jak i starszej młodzieży.

Tak!!! 

Miało być kino a poszliśmy na film, czyli jak to dawniej bywało

 

Dwa dni (26 października) temu minęło 40 lat od premiery filmu Jamesa Camerona Terminator. Na tą okoliczność, na schronowej funpadze pojawił się post, w którym opisałem swój pierwszy kontakt z tym filmem.

No i komentarzu pod nim zasłużony dla Trzynastego Schronu towarzysz lubiś Osioł (tu link do jego funpagi) napisał:

Lubię takie historie. Nawet nie wiedziałem, że w latach 80. zdarzały się pełne sale i że nawet usiąść nie można było. Pierwsze swoje przygody z kinami, ze względu na wiek, rozpocząłem dopiero w połowie lat 90. Tam faktycznie było jeszcze sporo osób, ale nie kojarzę, żeby były takie anomalie. 

Haa!!!

No to cofnijmy się do lat 80. ubiegłego wieku, okresu dzisiaj raźnie eksploatowanego w popkulturze pod mianem "nostalgii na lata osiemdziesiąte" 😏

Czy retro-granie da się podczepić pod post-kulturę?

 

Ordynus proponuje nam pod rozważania swoje przemyślenia:

Czy retro-granie (głównie mam na myśli 8-bitowe perełki na Pegasusa / NES, Atari itp.) da się podczepić pod post-kulturę? 

Od świtu próbuję to sobie potwierdzić, mając w pamięci sytuację znaną z kanonu Fallouta: wojna atomowa cofnęła cywilizację do technologii z lat 50-60. Obecne czasy - słusznie czy niesłusznie - w wielu ludziach budzą podobne lęki i obawy, jak w USA czasu kryzysu kubańskiego. Impuls elektromagnetyczny lub broń jądrowa użyta na wielką skalę: czy ci, którzy uszliby z życiem zostaliby technologicznie cofnięci - jak się niekiedy mawia - aż do epoki kamienia? A może nie byłoby tak źle, może byłyby to lata 80-90 XX wieku? Warto zauważyć, że sam gospodarczy ostracyzm jest w stanie dokonać podobnego spustoszenia. W tej chwili w rosyjskich marketach trwają batalie o cukier i drożdże, bo bez tego kańjec mira! Trzeba żyć. W samochodzie warcząco i trzęsąco, świąteczne życzenia wysyłane pocztą, gry planszowe, kontakty międzyludzkie i inne relikty tamtych czasów, a wśród nich... Pegasus IQ-502 i stosy kartridżów!

Link do posta na Trzynastym Schronie.

Dzięki Ordynus!

Moje przemyślenia dotyczą fanów Fallouta - Oli Pi

 

 Moje przemyślenia dotyczą fanów Fallouta.

W wielkim skrócie – jesteśmy ciekawym fandomem.

Teraz postaram się tę myśl rozwinąć. Nie chcę wartościować części naszego ulubionego cyklu, choć wiadomo, że każdy z nas ma faworytów (i odsłony nielubiane), bo nie o to mi tu chodzi. Aby łatwiej przedstawić, o co, opowiem taką historię.

Oli Pi - Falloutowe wspomnienia

 

Oli PI, nasz odwieczny Czytelnik, który jak sam przyznaje: „Trzynasty Schron odwiedzałem jeszcze w czasach, gdy o Facebooku w Polsce nikt nie słyszał”, podzielił się z nami garścią wspomnień o Falloutach i Wasteland.

Dawno temu jedynka była zresztą — obok pierwszego Baldura — dla mnie bodajże jedynym cRPG-iem, do którego się wracałem bardzo często — questy, postaci, dialogi znałem wręcz na pamięć. Dopiero po jakimś czasie sięgnąłem po dwójkę i, co ciekawe, była ona dla mnie lekkim rozczarowaniem (lżejszy klimat, czasem wręcz Pythonowy absurd). Niemniej — lubiłem ją i miałem nadzieję, że kiedyś wyjdzie trójka i seria wróci do atmosfery jedynki. Kiedy dowiedziałem się, że trójka się pojawi, czekałem z niecierpliwością... No i jakoś tak się stało, że poza możliwością łażenia po pustkowiach w 3D (wyjście z rodzinnej krypty — genialne, to słońce rażące w oczy, poczucie przestrzeni, cud, miód i orzeszki!) i takim "wow", kiedy się odkryło coś nowego (np. na horyzoncie widzę jakiś kształt, podejdę, o, to chyba supermarket, trzeba wejść i zobaczyć, co tam jest — ta radość z odkrywania nowych rzeczy jest tam przekazana wręcz genialnie, ten aspekt gameplay- czapki z głów!) niestety ta gra do mnie nie trafiła. Dopiero kilka lat temu po dość intensywnych poszukiwaniach udało mi się odnaleźć Wastelanda 1 (wtedy po raz pierwszy wydali go bodajże na GOG-u) i w końcu znalazłem postapo, które podoba mi się tak samo jak Fallout 1 (choć klimat ma zupełnie inny, bardziej, hm, dziwaczny, szalony, no ale w końcu to inna seria).